سلام

امشب حال غريبي ست.

خيابانها گلباران و با طاق نصرت آذين بسته شده. در دست برخي شيريني و شكلات ميبيني كه با شادي آن را به يكديگر تعارف مي كنند، و در برخي خانه ها مشغول پختن نذورات هستند. از بعضي كوچه ها كه گذر مي كني خانه هايي را مي بيني كه آدمی را به یاد مجالس عروسي می اندازد.

درب خانه ها باز، و بيرون و درون خانه را با چراغهاي رنگين آراسته اند. همه جا غرق نور است. همه جا شادي و سرور است؛ آخر امشب شب تولّد دُردانه ي نرگس، حضرت مهدي موعود عج الله تعالي فرجه الشريف است.

در اينگونه شب ها، دل؛ لبريز از شادي و غم است. شادي به خاطر يك شب ميمون و مبارك و غم به دليل انتظار و انتظار و انتظار.

انتظار آمدن آقا، ديدنش، بوسييدن خاك پايش.

امشب نمي دانيم آقا كجاست. آيا به ما سر مي زند؟ كه حتماً مي زند. مگر مي شود از ته دل منتظر آمدنش باشيم و او به اين امر بي توجه رد شود.

امشب به ياد همه هستم. فاميل و آشنايان و دوستان، و رفتگان. رفتگاني كه دستشان از اين دنيا كوتاه شده است.

امشب با وجود شادي، دلگير هستم. به ياد دوستي با وفا و مهربان.

دوستي كه سال گذشته در ميان ما بود. شاد و خوشحال در چنين مراسم هايي با جان و دل از ميهمانان آقا پذيرايي مي كرد.

سالها از دوستي مان مي گذشت و غير ممكن بود در چنين اعيادي به اندازه ي چند خط كوتاه هم كه شده برايم ننويسد و تبريك نگويد.

اما روزی بي خبر و ناگهاني رفت.

رفتنش سخت بود و هست اما يادش هميشه و هميشه در دلم زنده مي ماند.

با وجود بغضي كه از عدم حضورش، يكسالي است در گلو دارم، آرزو مي كنم جايگاهش بهترين ها باشد و با مولايمان محشور گردد.

امشب قصد داشتم فقط درباره آقا بنويسم.

اما نتوانستم و دلم نيامد بي توجه از ياد و خاطره ي اين دوست خوب، بگذرم.

پس؛ ختم این یادداشت را مزیّن می کنم با آخرين تبریک دريافتي از آن مهربان به عنوان تبریک عیدِ نيمه شعبان سال گذشته.

روحش شاد و يادش گرامي.

                                                                                                                                                                التماس دعا و عيدتان مبارك

ميلاد مسعود حضرت مهدي عج الله تعالي فرجه الشريف را به تو و خانواده محترمت تبريك عرض ميكنم