|
تقویم تاریخ اسلام : ماه ذیحجّه |
|
9 ذیحجّه: روز عرفه
به نام خداوند بخشنده مهربان سلام "عرفـــات" نام جايگاهي است كه "حاجیان" در "نهمين روز ماه ذيحجّه" كـه به "روز عــرفه" معروف است؛ در آنجا توقف مي كنند و به "دعــا و نيايش" مي پردازند و پس از برگزاري نماز ظهر و عصر، به مكّه مکرمه باز مي گردند.
مي گويند علت نامگذاري اين روز به نام "عرفه" مي تواند به چند دليل باشد: ۱.گفته اند كه جبرئيل علیه السلام هنگامي كه مناسك حج را به حضرت ابراهيم علیه السلام مي آموخت، چون به مكان كنوني "عرفه" رسيد به او مي گفت " عَرفتُ " و ابراهيم نبي علیه السلام نيز پاسخ مي داد " آري "؛ لذا به اين نام خوانده مي شود.
2.عده اي نيز علت اين نامگذاري را سبب آن مي دانند كه مردم از اين جايگاه به گناه خود "اعتراف" مي كنند.
3.بعضي ديگر آن را جهت تحمل صبر و رنجي ميدانند كه براي رسيدن به آن بايد متحمّل شوند؛ چرا كه "صبر و شكيبايي و تحمّل" يكي از معاني "عرف" مي باشد.
حضرت آدم علیه السلام در عرفات پس از "پذيرش توبه" حضرت آدم علیه السلام از جانب پروردگار مهربان، در روز "هشتم ماه ذيحجه" جبرئيل علیه السلام حضرت آدم علیه السلام را به "مني" برد. آدم علیه السلام شب را در آنجا ماند و صبح با جبرئيل علیه السلام به "صحراي عرفات" رفت. جبرئيل علیه السلام به هنگام خروج از مكّه، "احرام بستن" را به او ياد داد و به او "لبيك گفتن" را آموخت و چون "بعد از ظهر روز عرفه" فرا رسيد "تلبيه" را قطع كرد و به دستور جبرئيل علیه السلام "غسل" نمود و پس از نماز عصر، آدم علیه السلام را به وقوف در "عرفات" واداشت و كلماتي را كه از پروردگار رحمان دريافت كرده بود را به وي تعليم نمود. آن كلمات عبارت بودند از:
سُبحانَكَ اللهُمَ وَ بِحمدِك لا الهَ الاّ اَنْتْ عَمِلْتُ سوء وَ ظَلَمْتُ نَفْسي وَ اِعْتَرِفْتُ بِذَنبي اِغْفرلي اِنَّكَ اَنْتَ اَلغَفور الرّحيمْ خداوندا با ستايشت تو را تسبيح مي گويم جز تو خدايي نيست كار بد كردم و بخود ظلم نمودم به گناه خود اعتراف مي كنم تو مرا ببخش كه تو بخشنده مهرباني
حضرت آدم علیه السلام تا به هنگام غروب آفتاب، همچنان دستش رو به آسمان بلند بود و با تضرّع اشك مي ريخت. وقتيكه آفتاب، غروب كرد، به همراه جبرئيل علیه السلام روانه "مشعر" شد و شب را در آنجا گذراند. صبحگاهان در "مشعر" بپا خاست و در آنجا نيز به دعا پرداخت و به درگاه خداوند توبه كرد.
حضرت ابراهيم علیه السلام در عرفات در "صحراي عرفات" جبرئيل علیه السلام مناسك حج را به حضرت ابراهيم علیه السلام نيز آموخت و حضرت ابراهيم علیه السلام در برابر او مي فرمود: عَرِفتُ، عَرِفتُ شناختم، شناختم
پيامبر اسلام صل الله علیه و آله و سلم در عرفات "دامنه كوه عرفات" در زمان صدر اسلام، "كلاس صحرايي" پيامبر اسلام صل الله علیه و آله و سلم بود و بنا به گفته مفسرين، آخرين سوره مباركه قرآن كريم - الناس- در "صحراي عرفات" بر پيامبر اكرم صل الله علیه و آله و سلم نازل شد و رسول الله صل الله علیه و آله و سلم اين سوره مبارك را - كه از جامع ترين سوره هاي قرآن كريم است و داراي ميثاق و پيمان هاي متعدد با ملل يهود،مسيحي، مسلمان و علماي آنها مي باشد و قوانين و احكام كلي اسلام را در بر دارد - به مردم و شاگردانش تعليم مي فرمود. نوشته شده در 28 آذر 1386 |
|
7 ذیحجّه - سال 114 هجری قمری: شهادت امام محمّد باقر علیه السلام به نام خداوند بخشنده مهربان
شهادت مظلومانه پنجمين اختر تابناك آسمان امامت و ولايت حضرت امام محمّد باقر علیه السلام تسليت باد
كنيه: ابوجعفر (ابوجعفر اوّل) القاب: باقر، شاكر، هادى، باقرالعلوم، امين، شبيه. پدر: چهارمين امام شيعيان حضرت امام سجّاد علیه السلام مادر: فاطمه،دختر امام حسن مجتبى علیه السلام ولادت: بر طبق روايات، امام محمّدباقر علیه السلام در روز جمعه سوم ماه صفر (يا دوشنبه اوّل ماه رجب) سا57 ل هجرى قمرى در شهر مدينه ی منوّره ديده به جهان گشود. مدّت عمر: آن حضرت حدود چهار سال، با جدّش امام حسين علیه السلام و مدّت 38 سال نيز در زمان حيات پدر بزرگوارش امام سجّاد علیه السلام و سپس حدود 19 سال، امامت و زعامت جامعه اسلامى را برعهده داشتند كه روى هم عمر با بركت آن حضرت را 57 سال گفته اند. مدّت امامت: آن بزرگوار روز دوازدهم سال نود و چهار(يا بيست و پنجم ماه محرّم سال نود و پنج) هجري قمري پس از شهادت پدر بزرگوارش و در سنين 38 سالگى به منصب امامت نائل آمد. فرزندان: امام محمّد باقر علیه السلام داراى هفت فرزند پسر و دو دختر بوده است. شهادت: روز هفتم ذيحجه (يا ربيع الاوّل) سال يكصد و چهارده هجري قمري. نحوه شهادت: به دستور "هشام بن عبدالملك" به وسيله زهر، توسّط "ابراهيم بن وليد" - استاندار مدينه - مسموم و به درجه رفيع شهادت نائل آمد. محلّ دفن: پس از شهادت ، پيكر پاك و مطهّر حضرتش در "قبرستان بقيع" و در جوار مرقد شريف پدر و عموى بزرگوارش دفن گرديد. از مشخصات بارز: داشتن نقوش انگشتري؛ به اين ترتيب كه حضرت داراى سه انگشتر بود كه نقش هر كدام به ترتيب عبارتند از: للّه للّه ((رَبِّ لا تَذَرْنى فَرْداً))،((الْعِزَّةُ لِلّهِ))،((الْقُوَّةُ لِلّهِ جَميعا)) پادشاهان و خلفاء هم عصر امامتش: "وليد بن عبدالملك" ، "سليمان بن عبدالملك" ، "عمر بن عبدالعزيز" ، "يزيد بن عبدالملك" ، "هشام ابن عبدالملك" ، "وليد بن يزيد بن عبدالملك" ، "يزيد بن وليد بن عبدالملك" و "ابراهيم بن وليد بن عبدالملك".
منابع: 1. بحارالا نوار؛ جلد چهل و ششم 2. تفسير علىّ بن ابراهيم؛ جلد يكم نوشته شده در 27 آذر 1386 |
|
1ذیحجّه: افتخارات حضرت علي علیه السلام در ماه ذيحجّه به نام خداوند بخشنده مهربان
سلام
"ذيحجّه" آخرين ماه از سال هجري قمري كه متبرّک است به فريضه الهي "حج" و وقايع و افتخاراتي که در اين ماه مبارک، نصيب امام اول مسلمين، حضرت علي ابن ابي طالب عليه السلام گرديده است.
از جمله افتخاراتي که نصيب حضرت علي عليه السلام گرديد عبارتند از :1. ابلاغ "سوره برائت(سوره مباركه توبه)" به مشرکين مکّه در اولين روز از ماه. 2. عقد آن حضرت با دختر پيامبر اکرم صل الله عليه و آله و سلم حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها که به روايتي در روز اول، و به روايتي ديگر در روز ششم اين ماه به وقوع پيوسته است. 3. بستن درب خانه‌هاي صحابه - که رو به خانه خدا و مسجد شريف باز مي‌شد - به غير از خانه حضرت علي عليه السلام که اين اتفاق نيز در روز "عرفه" يعني "روز نهم" اين ماه بزرگ روي داد. 4. زفاف حضرت علي بن ابي طالب عليه السلام با حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها در شب نوزدهم اين ماه. 5. خوابيدن حضرت علي عليه السلام در بستر رسول خدا صل الله عليه و آله و سلم در شب بيست و چهارم اين ماه كه به "ليلة المبيت" معروف است و هجرت پيامبر اسلام به مدينه ـ که مبدأ تاريخ مسلمين و سرآغاز عظمت اسلام است ـ از همان شب شروع شد. 6. نزول "سوره هل اتي( سوره مباركه الدهر يا الانسان)" كه در شأن وي و خاندان شريفش بود و در روز بيست و پنجم اين ماه واقع شد. 7. خاتم بخشي اميرالمؤمنين حضرت علي عليه السلام كه سبب نزول آيه شريفه: انما وليکم الله و رسوله واللذين آمنوا اللذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزکوة و هم راکعون دليل بر اثبات امامت و ولايت آن حضرت گرديد. 8. رسيدن به مقام و جايگاه امامت در واقعه "غدير خم" كه پيامبر اسلام صل الله عليه و آله و سلم در برابر چندين هزار مسلمان، دستان حضرت علي عليه السلام را بالا برد و فرمود: من کنت مولاه فهذا علي مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله هر کس که من مولاي او هستم، علي نيز مولاي اوست. خدايا دوست بدار هر که علي را دوست دارد و دشمن بدار هر که علي را دشمن دارد و ياري ده هر که علي را ياري دهد و منکوب کن هر که ترک ياري علي نمايد
9. موضوع مباهله و نزول آيه شريفه "انفسنا" كه خلاصه آن اين است: پس از مباحثه طولاني پيامبر اسلام صل الله عليه و آله و سلم با نصاري، وقتي نتيجه‌اي حاصل نشد و نصاري اصرار ورزيد؛ آيه "انفسنا" به شرح ذيل نازل گرديد: فمن حاجک من بعد جائک من العلم فقل تعالوا ندع ابنائنا و ابنائکم و نسائنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله علي الکاذبين اي پيامبر، هر کس پس از علم تو بر حقّانيت خويش از اين پس با تو محاجه و مکابره کند، بگو بيائيد شما و فرزندان و زنان و کساني که بــــه منزله جان خــــود آنها را دانسته و گرامي مي شماريم حاضر کنيم و در حق يکديگر نفرين نمائيم تا هر يک از ما و شما باطل است نابود گردد
در اين آيه منظور از "ابنائنا" حسنين عليه السلام و منظور از "نسائنا" حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها است و منظور از "انفسنا" حضرت علي عليه السلام مي‌باشد که خداوند متعال او را به منزله نفس شريف و جان گرامي پيامبر اکرم صل الله عليه و آله و سلم اعلام نموده است؛ چرا که به روايات متعدد پيامبر اکرم صل الله عليه و آله و سلم ، به جز حضرت علي عليه السلام، حضرت فاطمه سلام الله عليها، حضرت امام حسن عليه السلام و حضرت امام حسين عليه السلام کسي را با خود به مباهله نبرده است. اينها افتخاراتي است که در "ماه ذيحجه" نصيب مولاي متّقيان حضرت علي عليه السلام گرديد و جمع شدن اين همه اتفاق در يک ماه خاص و براي يک شخص، از عجايبي است که رموز الهي پاسخگوي آن مي‌باشد.
منبع: سايت موعود(با اندكي تغيير) نوشته شده در 21 آذر 1386 |