قـالَ رَبِّ إِنَّ قَـوْمِى كَذَّبُـونِ (117) فَافْتَحْ بَيْنِى وَبَيْنَهُـمْ فَتْحـاً وَنَجِّنِى وَمَـنْ مَعِىَ مِنَ المُؤْمِنِيـنَ (118)

نوح عرضه داشت:پروردگارا، قومم مرا تكذيب كردند (117) تو بين من و آنها داورى كن و خود و همراهان مؤمنم را از شرّ آنها رهايى بخش (118)

سوره مباركه شعراء؛ آيات 117 و 118

هم‏چنين براى هلاكت قومش، اين گونه نفرين كرد:

رَبِّ لا تَذَرْ عَلىَ الأَرْضِ مِنَ الكافِرِينَ دَيّاراً (26) إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبادَكَ وَلايَلِدُوا إِلّا فاجِراً كَفّاراً (27)

پروردگارا، هيچ يك از كافران را باقى نگذار (26) زيرا اگر از آنها كسى را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه ساخته

و جز فرزندانِ بدكار و كافر از آنان به وجود نمى ‏آيد (27)

سوره مباركه نوح؛ آيات 26 و 27

نوح علیه السلام ازخداى خويش خواست تا كافرى را در زمين باقى نگذارد. زيرا اگر خداى سبحان، كافران را در ادامه گمراهى ‏شان رها سازد، ديگران را از حق منحرف و گمراه مى ‏كنند و گناه و معصيتِ آنها، همه جا منتشر شده، فساد و تباهی آنها با وراثت به نسل ‏هاى آينده منتقل مى ‏شود و از آنها جز فرزندى كه در كفر، فسق و فجور مانند خود آنان باشد، متولّد نخواهد شد.

ساختن كشتى نجات

خداوند دعاى نوح علیه السلام را مستجاب گرداند و اراده فرمود تا قبل از آن كه قوم ِدروغگوى وى به هلاكت برسند، اسباب رهايى نوح علیه السلام  و ايمان آورندگان به او فراهم شود. از اين رو به آن حضرت چنين وحى فرمود كه غير از اين عدهّ ‏اى كه ايمان آورده‏ اند، كس ديگرى ايمان نخواهد آورد. به او فرمان داد تا از تكذيبِ كافران و آزار و اذيت‏شان اندوهگين نشود، زيرا به زودى خداوند همه آنها را غرق خواهد ساخت. آنگاه به نوح علیه السلام  دستور داد تا كشتى نجات را بسازد و به او يادآور شد كه در مدت ساختن كشتى، در حيطه عنايت الهى و تحت حمايتِ خداوند قرار دارد و زمانى كه كفّار بر كفر خويش پافشارى كردند، خداوند از نوح علیه السلام خواست كه براى رهايى آنان دعا نكند. زيرا حكم خداوند به غرق شدن آنها تعلّق گرفته بود. نوح علیه السلام  شروع به ساختن كشتى كرد. آنچه باعث شگفتى كفّار شد و مسخره كردن حضرت نوح علیه السلام را در پى‏ داشت، اين بود كه ديدند وى كه قبلاً مردم را به خدا دعوت مى‏ كرد، به‏ طور ناگهانى دست به نجارّى زد. آن حضرت در برابر كسانى كه او را مسخره كردند فرمود: "اگر شما، من و ايمان ‏آورندگان همراهم را به باد تمسخر مى ‏گيريد، ما نيز در آينده‏ اى نزديك شما را به مسخره خواهيم گرفت. من آگاهم كه خداوند عذاب و هلاكتش را بر شما وارد مى ‏سازد و به ‏زودى خواهيد دانست كسى كه بر او عذاب وارد شود در دنيا خوار و ذليل مى ‏شود، همچنان كه در آخرت نيز در عذاب هميشگى و جاودان باقى خواهد ماند.

خداى متعال فرمود:

وَ َأُوحِىَ إِلى‏ نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ (36) وَاصْنَعِ الفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا وَلا تُخاطِبْنِى فِى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (37) وَيَصْنَعُ الفُلْكَ وَكُلَّما مَرَّ عَلَيْهِ مَلَأٌ مِنْ قَوْمِهِ سَخِرُوا مِنْهُ قالَ إِنْ تَسْخَرُوا مِنّا فَإِنّا نَسْخَرُ مِنْكُمْ كَما تَسْخَرُونَ (38) فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتِيهِ عَذابٌ يُخْزِيهِ وَيَحِلُّ عَلَيْهِ عَذابٌ مُقِيمٌ (39)

به نوح وحى شد، جز كسانى كه تاكنون ايمان آورده ‏اند، هيچ كس ديگر ايمان نخواهد آورد. نسبت به كارهايى كه انجام مى ‏دهند اندوهگين مباش(36)كشتى را با نظارت و دستور ما بساز و درباره ستمكارانى كه بايد غرق شوند با من سخن نگو (37) وى كشتى را مى ‏ساخت و هرگاه گروهى از قومش بر او مى‏ گذشتند او را به مسخره مى ‏گرفتند. نوح در پاسخ آنها گفت: اگر اكنون ما را مسخره مى ‏كنيد ما هم شما را به استهزا خواهيم گرفت(38)به ‏زودى خواهيد دانست كه عذاب خوار كننده، بر چه كسى وارد شده و كيفر و عذاب جاودان از آنِ چه كسى خواهد بود (39)

سوره مباركه هود؛ آيات 36 تا 39

آغاز طوفان

نوح علیه السلام ساختن كشتى را به پايان رساند و نشانه ‏هاى عذاب كه جوشيدن آب از زمين بود، آشكار شد. از اين رو خداوند به نوح علیه السلام فرمان داد تا از هر كدام از موجودات و حيوانات يك جفت، نر و ماده، گردآورده، آنها را با خود سوار بر كشتى كند تا پس از غرق شدنِ ساير موجودات در روى زمين، تكثير نسل كرده، نوع آنها منقرض نشود.

همچنين خداوند به نوح علیه السلام دستور داد كليه اعضاى خانواده و نزديكان خويش- جز همسر و يكى از پسرانش را كه به خدا كفر ورزيده بودند- بر كشتى سوار كند. همچنين بدو فرمان داد تا غير از نزديكان خود، مؤمنينى را كه تعدادشان اندك بود نيز، با خود حمل كند. نوح علیه السلام كشتى را آماده ساخت و به مؤمنين گفت:"سوار شويد و هنگام حركت و توقف كشتى، نام خداى متعال را به عنوان تيمّن بر زبان آوريد، چون كشتى سبب رهايى نيست، بلكه مى ‏بايست دل هاى خود را متوجه خدا كنيد؛ زيرا او به حركت در آورنده و متوقف كننده كشتى است". همچنين بدان‏ها ياد آور شد كه، درياى مغفرت الهى وسيع و خداوند به بندگان مؤمن خود مهربان است. چون آنان را از هلاكت رهايى بخشيد. پس از آن كه آب بالا آمد، كشتى در ميان امواج خروشانى چون كوه به حركت در آمد:

حَتّى‏ إِذا جاءَ أَمْرُنا وَفارَ التَّنُّورُ قُلْنا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَأَهْلَكَ إِلّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ القَوْلُ وَمَنْ آمَنَ وَما آمَنَ مَعَهُ إِلّا قَلِيلٌ (40) وَقالَ ارْكَبُوا فِيها بِسْمِ اللَّهِ مَجْريها وَمُرْساها إِنَّ رَبِّى لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (41) وَهِىَ تَجْرِى بِهِمْ فِى مَوْجٍ كَالجِبالِ (42)

 [مسخره كردن ادامه داشت‏] تا اين كه فرمان ما فرا رسيد و از تنور آتش، آب جوشيدن گرفت. به نوح گفتيم: همراه خانواده‏ ات از هر نوع از موجودات نر و ماده ‏اى با خود در كشتى قرار ده، مگر كسانى كه وعده هلاكتشان در علم ازلى گذشته (پسر و همسرت) و گروندگان به آن حضرت عده ‏اى اندك بودند(40) گفت: سوار شويد تا كشتى به نام خدا روان شده و به ساحل نجات برسد، زيرا خدايم آمرزنده و مهربان است(41) كشتى در دريايى كه امواجى چون كوه داشت، روان شد(42)

سوره مباركه هود؛ آيات 40 تا 42

وقوع طوفان

آنگونه كه از قرآن برمى ‏آيد، نوح علیه السلام از خداى خويش خواست تا از قومش انتقام گيرد. خداوند دعاى او را مستجاب كرد و بارانِ شديدى را فرو فرستاد كه زمين مانند آن را به خود نديده بود، به زمين نيز فرمان داد تا آبها از گوشه و كنار آن جوشيدن گيرد. بدين ترتيب باران و آب زمين با يكديگر در آميخته، طوفانِ مهيبى به وجود آوردند كه براى عبرت حضرت نوح علیه السلام و هلاكتِ كافران، مقدّر شده بود، هر چند خداوند راه را براى رهايى نوح علیه السلام و گروندگان با او كه در حمايت و حراست خدا بودند، باز كرد.

خداى سبحان اين ماجرا را چنين بيان مى ‏فرمايد:

فَدَعا رَبَّهُ أَنِّى مَغْلُوبٌ فانْتَصِرْ (10) فَفَتَحْنا أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ (11) وَفَجَّرْنا الأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقى‏ الماءُ عَلى‏ أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ (12) وَحَمَلْناهُ عَلى‏ ذاتِ أَلْواحٍ وَدُسُرٍ (13) تَجْرِى بِأَعْيُنِنا جَزاءً لِمَنْ كانَ كُفِرَ (14)

نوح به پروردگار خود عرضه داشت به راستى من مغلوب شده ‏ام، ياريم فرما (10) [با استجابت دعاى او] درب هاى آسمان را گشوديم و سيلابى از آب فرو فرستاديم (11) و در زمين چشمه ‏ها جارى ساختيم تا آب آسمان و زمين به طوفانى كه مقدّر شده بود به هم بپيوندند (12) نوح را در كشتى كه محكم ساخته شده بود سوار كرديم كه آن كشتى (13) زير نظر ما روان شد تا كافران به سزاى خويش برسند (14)

سوره مباركه قمر؛ آيات 10 تا 14

غرق شدن پسر نوح علیه السلام

در آغاز طوفان، عاطفه پدرى حضرت نوح علیه السلام او را بر آن داشت تا پسرش را كه به جهت پافشارى بر كفر از كشتى فاصله داشت، به نزد خود فرا خواند. نوح علیه السلام به او فرمود: "فرزندم، همراه با ما سوار شو تا از غرق شدن رهايى يابى، كفر نَوَرز و به انكار دين خدا مپرداز ". ولى پسر، دعوتِ پدرش را نپذيرفت و بر نافرمانى خود اصرار و پافشارى ورزيد و تصوّر كرد آن چه قرار است به وجود آيد يك سلسله امور طبيعى و معمولى است و اميدوار بود كه بدون سوار شدن بركشتى نجات يابد. از اين رو به پدرش گفت: "من به كوهى كه آب بدان نمى ‏رسد، پناه مى ‏برم و از غرق شدن نجات خواهم يافت ". حضرت نوح علیه السلام پاسخ داد: "هيچ قدرتى نمى ‏تواند كسى را از غرق شدنى كه سزاى كافران است، رهايى بخشد". ولى او هم‏چنان از دادن پاسخ مثبت به پدر امتناع مى‏ ورزيد و تصوّر مى‏ كرد تلاشش براى دست‏يابى به قلّه ي كوه، او را از غرق شدن مى ‏رهاند. ولى قدرت آب و امواج خروشان ِآن، فرزندِ گمراه و كافرِ نوح را در كام خود فرو برد:

وَهِىَ تَجْرِى بِهِمْ فِى مَوْجٍ كَالجِبالِ وَنادى‏ نُوحٌ ابْنَهُ وَكانَ فِى مَعْزِلٍ يا بُنَىَّ ارْكَبْ مَعَنا وَلا تَكُنْ مَعَ الكافِرِينَ (42) قالَ سَآوِى إِلى‏ جَبَلٍ يَعْصِمُنِى مِنَ الماءِ قالَ لا عاصِمَ اليَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلّا مَنْ رَحِمَ وَحالَ بَيْنَهُما المَوْجُ فَكانَ مِنَ المُغْرَقِينَ (43)

و آن كشتى در دريايى كه امواجش چون كوه بود روان شد. نوح پسرش را كه دور از او بود فرا خوانده بدو گفت: همراه با ما سوار شو و با كافران همسو نشو (42) گفت: به كوه پناه مى ‏برم تا مرا از آب حفظ كند. نوح فرمود: امروز كسى از قهر الهى مصون نيست، مگر كسى كه مورد لطف خدا قرار گيرد و آنگاه موج آب، ميان آنان جدايى افكند و فرزند او در كام آب فرو رفت.

            سوره مباركه هود؛ آيات 42 و 43

نوح در پى رهايى پسر

غليان مهر و عاطفه نوح علیه السلام سبب شد تا با آه و زارى از خدا بخواهد كه پسرش را نجات‏ دهد، چرا كه پروردگارش قبلاً رهايى او و اعضاى خانواده ‏اش را وعده داده بود و خداوند آن‏گاه كه وعده ‏اى دهد بدان وفا مى ‏كند؛ چه اين كه او عادل ‏ترين داوران است. خداوند در پاسخ نوح علیه السلام فرمود:"پسر وى كافر بوده و در زمره خانواده او كه وعده رهايى آنها را داده بود نيست؛ زيرا نه تنها وى ايمان نياورد، بلكه بر كفر پافشارى كرد و كارهاى ناشايستى انجام داد و خداى متعال از نوح علیه السلام خواست تا جز در مواردى كه به حقّانيت و درستى كارى يقين ندارد، از وى درخواستى نكند و نيز وى را نهى فرمود تا در زمره ستمكارانى نباشد كه درباره كيفر الهى شفاعت مى ‏كنند، هر چند فرد خطا كار و مجرم پسرش باشد و دست از مهر پدرى بردارد تا بر حكم خدا غلبه نيابد. نوح از كرده خويش پشيمان شد و به گناه خود اقرار كرد و عرضه داشت:"پروردگارا، به تو پناه مى ‏برم و از تو يارى مى‏ جويم كه از اين پس چيزى را كه مورد رضاى تو نيست، از تو درخواست نكنم. اگر مرا نيامرزى و به فضل و رحمتت مرا مورد لطف قرار ندهى، در شمار زيانكاران خواهم بود.

وَنادى‏ نُوحٌ رَبَّهُ فَقالَ ربِّ إِنَّ ابْنِى مِنْ أَهْلِى وَإِنَّ وَعْدَكَ الحَقُّ وَأَنْتَ أَحْكَمُ الحاكِمِينَ (45) قالَ يا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ فَلا تَسْأَلْنِ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنِّى أَعِظُكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الجاهِلِينَ (46) قالَ رَبِّ إِنِّى أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْأَلَكَ ما لَيْسَ لِى بِهِ عِلْمٌ وإِلّا تَغْفِرْ لِى وَتَرْحَمْنِى أَكُنْ مِنَ الخاسِرِينَ (47)

و نوح به درگاه پروردگارش عرض كرد: پسرم، از جمله خانواده من است و وعده تو هم قطعى بوده و تواناترين حكم‏فرما هستى (45) خداوند به نوح خطاب فرمود: فرزند تو از زمره خانواده ‏ات نيست؛ زيرا او فردى ناشايست است، بنابراين از من چيزى را كه بدان آگاهى ندارى مپرس. پند مرا بپذير و از زمره افراد نادان و جاهل مباش(46) عرض كرد: پروردگارا، به تو پناه مى ‏برم از اين كه چيزى را كه بدان آگاهى ندارم از تو بپرسم، اگر مرا نيامرزى و لطف خود را شامل حالم نكنى، در شمار زيانكاران خواهم بود (47)

       سوره مباركه هود؛ آيات 45 تا 47

پايان طوفان

زمانى‏ كه كفار در اثر طوفان به هلاكت رسيدند، خداوند به زمين فرمان داد تا آب خود را فرو برد و به آسمان نيز دستور داد تا از بارش باران باز ماند. بدين سان پس از آن كه خداوند ستمگران را به سزاى خود رساند، آبِ موجودِ در زمين، فرو نشست و كشتى در كنار كوهى به‏ نام "جودى" به‏ طور يكنواخت آرام گرفت. در اين هنگام بانگ الهى به كفارى كه هلاك شده بودند، نهيب زد كه ستمگران از رحمت و آمرزش خدا دور و بى ‏بهره خواهند بود:

وَقِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِى ماءَكِ وَيا سَماءُ أَقْلِعِى وَغِيضَ الماءُ وَقُضِىَ الأَمْرُ وَاسْتَوَتْ عَلىَ الجُودِىِّ وَقِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظّالِمِينَ (44)

و گفته شد: اى زمين! آب خود را فرو بر و اى آسمان! باران را قطع كن و آب فرو نشست و وعده الهى انجام پذيرفت

و كشتى بر جودى قرار گرفت و به ستمگران گفته شد كه از رحمت خدا دورند

 سوره مباركه هود؛ آيه 44

فرود آمدن از كشتى

پس از آن كه كشتى در كنار كوه لنگر انداخت و زمين، آب‏ ها را فرو برد، خداوند به نوح علیه السلام دستور داد تا از كشتى فرود آيد. آن حضرت برخوردار از بركاتِ سرشار الهى براى خود و همراهان و نسل ‏هاى بعدى و مؤمن آنها، در سرزمين "موصل" فرود آمد. برخى از نسل‏ هاى بعدى ايشان، افرادى بهره ‏مند از دنيا و ثروت ‏هاى آن شدند، ولى از مسير حق منحرف شده، فريب شيطان را خوردند و وى آنها را سزاوار كيفر الهى در دنيا و آخرت گرداند. از اين رو هرگز از بركات خداوند بهره ‏اى نبردند.

خداى تعالى مى‏ فرمايد :

قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنّا وَبَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَعَلى‏ أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ وَأُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنّا عَذابٌ أَلِيمٌ (48)

به نوح گفته شد: ازكشتى فرود آى، سلام و بركات ما بر تو و امّت‏ هايى كه با تو بوده و امّت‏ هايى كه به آنها بهره ‏اى از دنيا دهيم

 و سپس به عذاب دردناك ما دچارشوند (48)

سوره مباركه هود؛ آيه 48

نتیجه گیری

در پايانِ سرگذشت، خداوند سخن خويش را متوجه رسول گرامى اسلام، حضرت محمّد صل الله علیه و آله و سلم كرده مى ‏فرمايد:"داستانى كه از نوح و قوم او برايت بازگو كرديم، اخبارى غيبى است و قبل از اين ‏كه آن را به تو وحى كنيم، نه خود و نه قومت از اين ماجرا با اين دقت و شرح و توضيح آگاهى نداشتيد. همان‏گونه كه نوح قبل از تو بر آزار و اذيّت قومش صبر كرد، تو نيز صبر پيشه كن؛ زيرا سرانجامت، چون نوح رستگارى است و سرانجامِ نيك، پيوسته از آنِ پرهيزكاران است" .

 تِلْكَ مِنْ أَنباءِ الغَيْبِ نُوحِيها إِلَيْكَ ما كُنْتَ تَعْلَمُها أَنْتَ وَلا قَوْمُكَ مِنْ قَبْلِ هذا فَاصْبِرْ إِنَّ العاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ (49)

ماجرا از خبرهاى نهان و غيبى بود كه آن را به تو وحى كرديم و قبل از اين، نه تو و نه قومت از آن اطلاعى نداشتيد. صبر پيشه كن،

 سرانجام ِ نيك از آنِ پرهيزكاران است.

         سوره مباركه هود؛ آيه 49

خداوند وعده خويش را عملى ساخت و همان گونه كه نوح علیه السلام را يارى كرده بود، رسول خدا، حضرت محمّد صل الله علیه و آله و سلم را نيز بر دشمنانش پيروز كرد. بيانِ اين معنا از بزرگ‏ترين دلايل [اثبات‏] وحى بودن قرآن و حقيقى بودن بعثت حضرت محمّد صل الله علیه و آله و سلم است؛ زيرا خداوند از امور غيبىِ به وقوع پيوسته در گذشته و آينده خبر داده است و جز خدا كسى غيب و نهان نمى ‏داند.

كشف آثار طوفان در عراق

ظاهرِ قرآن و احاديث شريفه دلالت بر اين دارند كه طوفان، تنها مختص به سرزمين قوم نوح علیه السلام بوده و اين گونه نبوده است كه تمام روى زمين را فرا گرفته باشد؛ زيرا دليلى در دست نيست كه مردم، در سراسر زمين زندگى مى ‏كرده ‏اند، بلكه تنها در منطقه ‏اى مشخص مى ‏زيسته‏ اند و آن همان مكانى بود كه دچار طوفان شد.

هيچ يك از دانشمندان جرأت اين تصور را نداشته‏ اند كه مى ‏توان براى اثبات وقوع اين طوفان، دليلى فيزيكى يافت، حتى به نظر مى ‏رسيد كه كشف آثار تاريخى، وجود چنين طوفان بزرگى را غير ممكن مى ‏داند.

زمانى كه "لئونارد" در سال‏1920ميلادي در رأس گروهى كه در آن كارشناسانى از موزه انگليس و دانشگاه پنسيلوانياى آمريكا شركت داشتند، وارد عراق شد، مطمئناً در انديشه طوفان نبود و هدفِ اين گروه حفارى و كاوش برخى از آثار تاريخى گذشته بود.

طى كاوش‏ هايى كه بر تپّه ‏هاى كوچكى در چهار مايلى شمال شهر " اور "، در منطقه‏ اى به نام "تل العبيد" و نيز در گورستان مخصوص پادشاهان در "اور " انجام پذيرفت، در عمق زياد به طبقاتى از رسوبات برخوردند كه مقدار زيادى ظروف سفالى و ابزار سنگى مورد استفاده در عصر حَجَر را در خود جاى داده بود.

هم‏چنين مجسّمه ‏هاى سفالى و قطعاتى از گچ كه روى آنها آثار حاصل از فشار چوب‏ هاى نى نقش بسته بود، به دست آمد.

آزمايش ‏هايى نيز توسط ميكروسكپ بر روى آب‏ هايى كه اين رسوبات در آنها ته ‏نشين شده بود، صورت گرفت و مشخص شد كه اين رسوبات متشكل از موادى است كه جريان آب، آن مواد را از منطقه ي ميانى رود فرات با خود آورده اند.

همه اينها دلايلى بود بر وجود طوفان كه دير زمانى آن مناطق را فرا گرفته بود. تحقيقات سفر "لئونارد" حاكى از اين بود كه ارتفاع آب كمتر از 25 پا نبوده است و آنگونه كه در "تورات" آمده، ارتفاع آب‏26 پا بوده است.

نظر "لئونارد" اين بود كه طوفان همه دنيا را فرا نگرفته بوده، بلكه به صورت سِيْلى بُنيان كَن بوده است كه در مسير دجله و فرات طغيان كرده و تمام منطقه مسكونى واقع ميان كوه‏ها و صحرا را فرا گرفته است. اين منطقه نسبت به ساكنانش در آن روز، همه دنيا به شمار مى ‏آمده ‏است.

  نوشته شده در 29 فروردین 1386

حَتَّى إِذَا جَاء أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيهَا مِن كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَأَهْلَكَ إِلاَّ مَن سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَمَنْ آمَنَ وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلاَّ قَلِيلٌ (40)

[اين وضع همچنان ادامه يافت] تا آن زمان كه فرمان ما فرا رسيد، و تنور جوشيدن گرفت، (به نوح) گفتيم: از هر جفتى از حيوانات (از نر و ماده) يك زوج در آن (كشتى) حمل كن! همچنين خاندانت را [بر آن سوار كن] - مگر آنها كه قبلاً وعده هلاك آنان داده شده [همسر و يكى از فرزندانت]- و همچنين مؤمنان را! اما جز عده كمى همراه او ايمان نياوردند(40)

        سوره مباركه هود؛ آيه 40

امّا بيش‏تر مردم از دعوت او سرباز زده، وى را تكذيب و به ديوانگى متهم كردند و با ايجاد رعب و وحشت و انجام آزار و اذيت، مانع تبليغ رسالتِ آن حضرت شدند. خداى متعال مى فرمايد:

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنا وَقالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ(9)

پيش از اين نيز قوم نوح بنده ما نوح را تكذيب كرده و گفتند: او ديوانه است. وى از آنها زجر و ستم فراوان كشيد.

سوره مباركه قمر؛ آيه 9

قوم نوح علیه السلام همچنين وى را به سنگسار شدن تهديد كردند:

قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ المَرْجُومِينَ (۱۱۶)

گفتند: اى نوح! اگر دست برندارى تو را سنگسار خواهيم كرد

سوره مباركه شعراء؛ آيه 116

ولى نوح علیه السلام از اين تهديدها نهراسيد و با ايمان استوار خود به آنها چنين پاسخ داد: "اى قوم! اگر چه وجود من ميان شما براى تبليغ رسالتِ پروردگارم بر شما سخت‏گران است[بدانيد كه‏] من با توكّل بر خدا، دعوتِ خويش را ادامه خواهم داد. شما نيز با يارى ‏گرفتن از همدستانِ خود، كه به خدايان باطل ايمان آورده ‏اند، هركارى مى‏ خواهيد درحقّ من انجام دهيد. دشمنى و آزار و اذيت شما نسبت به من بر كسى پوشيده نيست، چرا كه آن را آشكارا هم انجام داده ‏ايد. اگر بر آزار و اذيت من قدرت داريد، در آن درنگ نكنيد، ولى [بدانيد كه‏] شما هرگز قادر بر اجراى اهدافتان نخواهيد بود، چون پروردگار، مرا در سايه حمايت خويش دارد. اگر شما از دعوت من سر برتافتيد، هرگز زيانى به من نمى‏ رساند؛ زيرا من به خاطر مزد و پاداش، دست به اين كار نزدم و پاداش من فقط در پيشگاه خداست و او فرمان داده تا تنها در برابر او سر تعظيم فرود آورم".

خداى متعال در اين رابطه فرموده است:

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذ قالَ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ إِن كانَ كَبُرَ عَلَيْكُمْ مَقامِى وَتَذكِيرِى بِآياتِ اللَّهِ فَعَلىَ اللَّهِ تَوَكَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُـمْ وَشُرَكـاءَكُمْ ثُـمَّ لا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُـمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَلا تُنْظرُونَ(۷۱) فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِىَ إِلّا عَلىَ اللَّهِ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ المُسْلِمِينَ (72)

ای رسول، سرگذشت نوح را برايشان بازگو كه به قوم خود گفت: اى قوم، اگر مقام رسالت و پند و اندرز من با آيات خدا بر شما سنگين است، من تنها بر خدا توكّل مى‏ كنم، شما هم به اتفاق خدايان باطل خود، هر تدبيرى كه داريد انجام دهيد تا امر من بر شما پوشيده نباشد و درباره من هر انديشه باطلى كه داريد به كار بريد(71) اگر از حق رو گردانيد. من از شما پاداش نخواسته، بلكه اجر و پاداش من‏ بر خداست (72)

                                                                                              سوره مباركه يونس؛ آيات 71 و 72

 نوشته شده در 27 فروردین 1386